Seni çok seviyorum. Çok ne anlam ifade ediyor bilmiyorum ama çok işte, ölçü olarak falan değil, çok gösteremediğim bir şey bu. Daha seni ilk gördüğüm an demiştim kendime, benimle olmalı diye. Sonra saçmalama dedim, hiç olur mu? O kim, sen kim? bi kere hak edebilir misin onu.. Sanki yeryüzünde tek cins inci tanesi.. Eşin benzerin var mıydı ki? Ya yüreğin.. sıcacık.. gülüşün.. gözlerin.. yok yok eşsiz olmalısın, canınla kanınla ruhunla.. tanıdıkça deli oldum, benimle olmalı diyordum. Hem bunca yıl bekliyor olmanın bir anlamı olmalıydı, benim için beklemiştin hayatının ilk ve son'u ben olacaktım, evet tabi ya başka ne için olacaktı.. ama olur muydu? ben miydim o beklenen kıymetlin, kalbinin hiç açılmayan kapılarını açacak olan, buna değer miydi? ya hataysa? ya yanlış seçimse.. off.. ben eminimde.. ya sen pişman olursan..
Hayır hayır, bak kimse açmadı işte 50 gün oldu ben açıcam, 50gündür hayatındayım hala kimse açmıyor kapılarını, bu kadar bekledim işte şans tanıdım sana, artık benim zamanım benim şansa ihtiyacım var..
tam olarak böyleydi işte seninle tanıştıktan sonra ki 50 günüm.. sessiz bekleyişler, cevapsız sorular..
şansa ihtiyacım var demiştim.. ilk kez şans istemiştim.. şanstan mıdır, aşktan mıdır bilemem ama.. olmuştu. Kapıları açabilmiştim. 21 yıllık hayatında sana da bir ilk'i yaşatan ben olmuştum, hemde benim için neredeyse imkansız olabilecek bir şeyken bu, sen ve ben.. kimin aklına gelirdi ki.. Bir anlatabilsem, bi anlayabilsen bunun ne denli zor bir şey olduğunu.. rüyaydı benim için.. şimdi ise yaşadığım hayatın ta kendisi sensin.. Hoşgeldin hayatıma sevgilim.. Hoşgeldin..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder